Over Sam

In de lente van 2009, enkele maanden voor het ongeval van Sam, bouwen we voor onze jongste zoon Stijn een kamer op het dak van de achterbouw. Eindelijk hebben onze kinderen allemaal een eigen ruimte. In de zomer van 2009 maken we van de kamer die Stijn en Sara vroeger samen deelden, een echte meisjeskamer. Begin september is Sara's paradijsje klaar. Ze is dolgelukkig.

Maar als Sam eind september zijn nek breekt, moet ons hele huis heruitgedacht worden…

Sam, die met Sven de bovenste etage (onder het hoofddak) deelde, kan daar onmogelijk nog geraken. Maar Sam moet na zijn revalidatie terug thuis kunnen komen wonen en zijn plaats in het gezin terug kunnen opnemen… We overwegen om te verhuizen, maar al gauw blijkt dat geen optie… De kosten zullen dan nog hoger oplopen, want een huis met 5 slaapkamers dat af is én kan ingericht worden voor een zwaar fysiek gehandicapt persoon is onbetaalbaar.

Het begin van een heuse stoelendans in ons huis!

Sara (8 jaar) neemt een besluit. Ze offert haar net verworven paradijsje met veel liefde op voor Sam. We proberen zo goed mogelijk om de sfeer en aankleding van haar 'oude' nieuwe kamer mee te nemen naar haar nieuwe plekje; de oude kamer van Sam.


Ondertussen wordt er hard nagedacht over de plaatsing in huis van Sams nieuwe ruimte... Ons gezellige huis met al zijn trapjes en niveauverschillen is niet bepaald rolstoelvriendelijk. Verschillende kamers worden onder de loep genomen (Sara's oude kamer, de badkamer, zelfs de woonkamer passeert de revu). Maar uiteindelijk komen we erop uit dat we voor Sam een hele nieuwe ruimte zullen moeten creëren die toegankelijk is met een lift.

Bureau toegankelijkheid uit Hasselt schiet ons ter hulp en na veel studie en veel overleg, komen we erop uit dat de beste plek voor Sams kamer de plaats is waar onze badkamer en het washok zitten.

Onze badkamer moet dus verplaatst worden… Naar: onze slaapkamer. Wij vliegen uit ons vertrouwde nestje. We verhuizen naar de voorkamer, waar tot voor kort Sara's kamer was.

Ondertussen mag Sam in het weekend af en toe naar huis komen en dan logeert hij (in afwachting van de verbouwingen) in onze oude slaapkamer. Met een geleend trappenstoeltje wordt hij de trap opgereden, maar da's enorm zwaar en dus niet te doen voor 'altijd'.



Omdat de nieuwe lokatie voor de badkamer (en het washok!) een stuk kleiner is dan de huidige plaats wordt er in overleg met onze goede vriend en architect Tijn veel gepalaverd over het efficiënt inrichten van de badruimte voor de 5 andere gezinsleden.

In maart gaan de werken aan de badkamer van start. Om kosten te besparen doet Rob het meeste allemaal zelf. Daarvoor moet hij een aantal weken verlof nemen. Verschillende vrienden en familieleden schieten ter hulp om de klus te klaren. En waar nodig, worden echte vakmannen ingeschakeld. We maken van de nood een deugd en vernieuwen de oude verwarmingsketel waardoor het leidingennet in ons huisje spectaculair uitbreidt. Sam krijgt een aparte Bulex voor zijn badkamer.

Maar 'even' een badkamer verplaatsen is een enorme klus, zeker in een oud huis. De ouderdom van ons nestje speelt ons soms parten… niet alles blijkt even sterk en recht. Maar om Sam terug thuis te krijgen gaan we moedig door…

Eind augusus is onze badkamer af… en gedurende de gehele verbouwing mag Sam in het weekend logeren in de kamer van Stijn.

Nu de badkamer klaar is, kan de eigenlijke aanpassing beginnen: het toegankelijk maken van ons huis voor onze zwaar fysiek gehandicapte zoon.
Twee architecten (een Belg en een Nederlander) slaan de handen in elkaar en maken een fantastisch ontwerp. Een gouden aannemer klaart de klus, want dit is veel te groot en ingrijpend voor Rob alleen.





Het begint al bij de voordeur: 3 gezellige trapjes leiden naar de gang. Die moeten dus weg. Een klein schaarliftje zal Sam op de juiste hoogte brengen. Ook de voordeur zal "Sesam, open u" automatisch moeten kunnen openen en sluiten. We willen natuurlijk dat Sam zo zelfstandig mogelijk kan functioneren in en om het huis. De gang is net breed genoeg (gelukkig!), de trap moet wel even zijn tenen intrekken.

 

 

De keukendeur moet ook op commando kunnen werken. In de hoek, waar tot nu de tuindeur was, komt een plateaulift om Sam naar zijn nieuwe kamer te brengen.De plafondlift in zijn ruimte is onontbeerlijk bij de transfers in en uit de rolstoel, in en uit bed,… In zijn ruimte is ook een badkamer geïntegreerd aangepast aan zijn zware handicap.



Omdat nu de volledige achterbouw onder handen wordt genomen, moet een groot deel van onze inboedel opgeslagen worden… De living doet ondertussen dienst als keuken, eetkamer en TV-ruimte. Het is klein maar leefbaar.

 

 

Maar niet voor Sam. Die logeert tijdens de verbouwingen in het weekend bij Oma. Want natuurlijk is al gauw ook het stof weer helemaal van de partij en ook de kou sluipt binnen…

De lift in de keuken en het liftje in de gang worden geplaatst.

Nu de liften er staan, kan Sam voor het eerst komen kijken.



Op 31 december '10 is het eindelijk zover. Ons huis is toegankelijk voor een elektrische rolstoel. En Sam heeft terug een eigen kamer! Na 15 maanden heeft hij opnieuw een eigen stekje… Hij geniet. En de verbouwingen waren zinvol. De vele plannen en discussies blijken uiteindelijk nuttig te zijn geweest. Het werkt! Zijn plafondlift, zijn aangepaste, inrijdbare badkamer, de 2 liften, te entree, de deurpompen, de infrarood gestuurde lichten,… Sam kan zich in huis redelijk zelfstandig verplaatsen. Natuurlijk zal hij de rest van zijn leven volledig afhankelijk blijven van anderen, maar het beetje zelfstandigheid dat hij kon verwerven (wat heel belangrijk is voor Sam!) heeft hij na deze verbouwingen gekregen… Opdracht volbracht! (Nu de facturen nog…)

Beluister ook het fragment op Radio 2 over Sam's nieuwe kamer:


> Ook dit is Sam